У цэнтральнай гарадской бібліятэцы да Дня Перамогі падрыхтавана выстава, галоўным экспанатам якой з’яўляюцца… боты. Выстава прысвячаецца дзецям вайны, і аснову яе складае верш Казіміра Камейшы “Сорак трэці”. 12 слупкоў верша адлюстравалі ўсю галечу, боль, холад, сіроцтва, партызаншчыну дзяцей, на долю якіх выпалі гады Вялікай Айчыннай вайны.
“ Я прыкметам не занадта веру,
Але ж іх прыдумаў сам народ.
Боты сорак трэцяга памеру
Выдаў мне мой сорак трэці год.
Быццам ён, і праўда, нечым меціў,
Як зімова нарадзіў мяне,
Год мой партызанскі сорак трэці,
Найсірочы самы на вайне…”
Казімір Камейша сам з дзяцей вайны, перажыў сам усё ваеннае ліхалецце, таму так пранікнёна яго словы, апавядаючы пра ваеннае дзяцінства, западаюць у душу тым, хто не зведаў цяжкасцей вайны, так шчыра кранаюць сэрцы нераўнадушных людзей.
Прайшло 73 гады пасля Перамогі. Дзеці вайны пасталелі, прайшлі праз свае лёсы, праз страты, “праз давер і чыйсьці недавер”, даўно сталі бабулямі і дзядулямі, але думка ў іх адна на ўсіх: каб больш не паўтарылася тое, што яны перажылі ў дзяцінстве. Боты на выставе – як помнік тым, хто прайшоў праз гады вайны, дабываў перамогу, адстаяў незалежнасць, выжыў у гэтым пекле…
Беліць доля шлях мой мелам белым,
Ну, а я хачу яе маліць:
Хай усё маё, што мне балела,
Тым, хто йдзе за мною, не баліць!..
Такімі словамі заканчваецца верш, і такімі словамі пачынаецца дзень кожнага, хто перажыў вайну.
